ការខកខានទូទាត់សំណង
ការខកខានទូទាត់សំណង- ប្រសិនបើកូនបំណុលខកខានទូទាត់សំណងតាមកាលបរិច្ឆេទកំណត់នោះ ម្ចាស់បំណុលអាចប្តឹងទាមទារសំណងការខូចខាតដោយឡែកពីចំនួនទឹកប្រាក់ដើម (ឧទាហរណ៍ប្រាក់ដើមនៃប្រាក់ម្ចី និងការប្រាក់ដែលបានព្រមព្រៀងគ្នា) ។ ទោះយ៉ាងណា បើការខកខានបែបនេះមិនត្រូវបានបង្កឡើងដោយចេតនាឬការធ្វេសប្រហែសរបស់កូនបំណុលនោះ ម្ចាស់បំណុលមិនត្រូវប្តឹងទាមទារសំណងការខូចខាតឡើយ។ (មាត្រា 390 នៃច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី)
· "ចេតនា" មានន័យថាជាការបង្ហាញចិត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់ ដែលដឹងថាទង្វើឬការដីធ្វេសប្រហែសរបស់ខ្លួន នឹងអាចបង្កឱ្យមានការខូចខាតឬការខាតបង់ណាមួយ ប៉ុន្តែអនុញ្ញាតឱ្យបុគ្គលផ្សេងទៀតទទួលរងការខូចខាតឬបាត់បង់ដោយចេតនាបែបនេះ ឬក៏ធ្វើមិនឃើញផលវិបាកបែបនេះឡើយ។
· "ការធ្វេសប្រហែស" មានន័យថាជាការបង្ហាញចិត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់ ដែលខកខានទទួលយកការប្រុងប្រយ័ត្នហ្មត់ចត់ ដែលតាមធម្មតាបុគ្គលទទួលយកសមហេតុផល។ ការធ្វេសប្រហែសកើតឡើងនៅពេលបុគ្គលផ្សេងទៀត ទទួលរងការខាតបង់ដែលជាផលវិបាកពីការកង្វះការប្រុងប្រយ័ត្នបែបនេះ។
វិសាលភាពនៃបណ្តឹងទាមទារសំណងប្រាក់កម្ចី
នៅពេលមានកិច្ចព្រមព្រៀងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់ប៉ះប៉ូវការខូចខាតកំណត់ជាមុនតាមកិច្ចសន្យានោះ ម្ចាស់បំណុលអាច
ប្តឹងទាមទារសំណងចំពោះប្រាក់ប៉ះប៉ូវការខូចខាតកំណត់ជាមុនតាមកិច្ចសន្យា។- ប្រសិនបើចំនួនទឹកប្រាក់ប៉ះប៉ូវការខូចខាតកំណត់ជាមុនតាមកិច្ចសន្យា ត្រូវបានគេព្រមព្រៀងរវាងភាគីនានានៅពេលពួកគេបានរៀបចំលិខិតកិច្ចសន្យានោះ លអាចប្តឹងទាមទារសំណងចំពោះប្រាក់ប៉ះប៉ូវការខូចខាតកំណត់ជាមុនតាមកិច្ចសន្យាដែលកូនបំណុលខកខានអនុវត្តកាតព្វកិច្ចបំណុលរបស់ខ្លួន។ (មាត្រា 398-(1) នៃច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី)
· ប្រសិនបើចំនួនទឹកប្រាក់សំណងការខូចខាត បានព្រមព្រៀងដោយភាគីនានាដែលមិនច្រើនហួសហេតុពេកនោះតុលាការអាចកាត់បន្ថយចំនួនទឹកប្រាក់ចំពោះចំនួនសរុបដែលសមហេតុសមផល និងសមរម្យ។ (មាត្រា 398-(2) នៃច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី)
នៅពេលមិនមានកិច្ចព្រមព្រៀងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់ប៉ះប៉ូវការខូចខាតកំណត់ជាមុនតាមកិច្ចសន្យានោះ ម្ចាស់បំណុលអាច
ប្តឹងទាមទារសំណងការខូចខាតដោយស្របតាមអត្រាការប្រាក់ដែលកំណត់ដោយច្បាប់។- នៅពេលមិនមានកិច្ចព្រមព្រៀងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់ប៉ះប៉ូវការខូចខាតកំណត់ជាមុនតាមកិច្ចសន្យានោះ ម្ចាស់បំណុលអាចប្តឹងទាមទារសំណងការខូចខាតដោយស្របតាមអត្រាការប្រាក់ដែលកំណត់ដោយច្បាប់គឺប្រាំភាគរយ (5%) ក្នុងមួយឆ្នាំ (ឬប្រាំមួយភាគរយ (6%) ក្នុងមួយឆ្នាំ នៅក្នុងករណីនៃការផ្ទេរប្រាក់ឬការបង់ប្រាក់ពាណិជ្ជកម្ម)។ (មាត្រា 397- (1) នៃច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី; មាត្រា 379 នៃច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី; មាត្រា 54 នៃច្បាប់ពាណិជ្ជកម្ម)
· ទោះជាយ៉ាងណា ប្រសិនបើការប្រាក់ណាមួយបានព្រមព្រៀងគ្នាជាមុន មិនត្រូវមានលើសពី ម្ភៃភាគរយ (20%) ក្នុងមួយឆ្នាំ ដែលជាបន្ទុកការប្រាក់អតិបរមានៅក្រោមច្បាប់កំណត់ការប្រាក់នោះ ការប្រាក់បែបនេះត្រូវអនុវត្ត។ (មាត្រា 397-(1) និងមាត្រា 2-(1) នៃច្បាប់កំណត់ការប្រាក់; “បទប្បញ្ញត្តិស្តីពីអត្រាការប្រាក់អតិបរមាដែលស្ថិតក្រោមមាត្រា 2-(1) នៃច្បាប់កំណត់ការប្រាក់)
- ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់សំណងការខូចខាតចំពោះការមិនអនុវត្តការទូទាត់បំណុល ម្ចាស់បំណុលមិនតម្រូវឱ្យបង្ហាញពីការខាតបង់ រីឯកូនបំណុលមិនអាចលើកឡើងអំពីការការពារថា ខ្លួនមិនធ្វេសប្រហែសនោះទេ។ (មាត្រា 397-(2) នៃ ច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី)