របៀបផ្តល់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ
របៀបកំណត់ និង រយៈពេលប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ
- និយោជកត្រូវផ្តល់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំការងារនូវចំនួនទឹកប្រាក់មធ្យមលើសពី 30ថ្ងៃ នៃរយៈពេលបន្តធ្វើការងារ 1ឆ្នាំ ដល់និយោជិក (「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」 មាត្រា 8 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1 មាត្រា 2លេខ4 និង 「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 2 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1លេខ6 •មាត្រា 2)។
· “ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម” គឺសំដៅលើចំនួនទឹកប្រាក់សរុបនៃប្រាក់ឈ្នួលដែលផ្តល់ដល់និយោជកក្នុងរយៈពេល 3ខែ ពេលកើតមានមូលហេតុដែលត្រូវគណនាកំណត់ ចែកនឹងចំនួនថ្ងៃ សរុបនៃរយៈពេលធ្វើការងារ។
· ប្រសិនបើប្រាក់ឈ្នួលមធ្យមរបស់និយោជិកមានចំនួនតិចជាប្រាក់ឈ្នួលទូទៅ នោះត្រូវយក ចំនួនប្រាក់ឈ្នួលទូទៅ ជាប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម។
|
|
ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ = [ (ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម1ថ្ងៃ× 30ថ្ងៃ) × រយៈពេលបន្តធ្វើការងារសរុប] ÷ 365
|
|
- ករណីដែលនិយោជិកឈប់ធ្វើការងារ និយោជកត្រូវផ្តល់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំក្នុងកំឡុងពេល 14ថ្ងៃ(ក្នុងករណីដែលមានហេតុផលពិសេស ថ្ងៃកំណត់ផ្តល់ប្រាក់អាចពន្យាបាន ដោយយោងតាមកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ភាគីទាំងពីរ) គិតចាប់ពីថ្ងៃដែលមូលហេតុទទួលប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំកើតឡើង (មាត្រា 9(1) នៃ「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」)។
- ប្រាក់សោធននិវត្តន៍ខាងលើត្រូវបានទូទាត់តាមរយៈការផ្ទេរប្រាក់នោះទៅក្នុងគណនីនៃគម្រោងសោធននិវត្តន៍លក្ខណៈបុគ្គលដែលកំណត់ដោយពលករឬទៅក្នុងគណនីក្រោមមាត្រា 23-8 នៃ「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」(អត្ថបទសំខាន់នៃមាត្រា 9 (2) នៃ「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」)។
※ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយនេះមិនមែនជាករណីក្នុងកាលៈទេសៈខាងក្រោមនោះទេ (បទប្បញ្ញត្តិនៃមាត្រា 9(2) នៃ「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」 និងមាត្រា 3-2 នៃ「អនុក្រិតនៃច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」)។
√ ដែលជាកន្លែងដែលពលករចូលនិវត្តន៍ បន្ទាប់ពីអាយុ55 ឆ្នាំនិងទទួលបាន អត្ថប្រយោជន៍
√ ដែលប្រាក់បៀវត្សរ៍មានតិចជាងចំនួនកំណត់និងជូនដំណឹងដោយរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការងារ និងពលកម្ម
√ ដែលជាកន្លែងដែលពលករបាត់បង់ជីវិត
√ ដែលជាកន្លែងដែលនិយោជិតចូលនិវត្តន៍ ដែលបានផ្តល់សេវាការងារនៅក្នុងប្រទេសកូរ៉េជាមួយនឹងស្ថានភាពនៃការស្នាក់នៅដែលអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ទទួលបានការងារនៅក្រោមមាត្រា23(1) នៃ「ក្រឹត្យអនុវត្តនៃច្បាប់ស្តីពីអន្តោប្រវេសន៍」ចាកចេញពីប្រទេសបន្ទាប់ពីចូលនិវត្តន៍
√ ដែលជាកន្លែងដែលច្បាប់ និងបទប្បញ្ញត្តិផ្សេងទៀតទាមទារឱ្យកាត់ប្រាក់បៀវត្សរ៍ទាំងអស់ឬមួយផ្នែក។
របៀបគណនាប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំរបស់និយោជិក ដែលសម្រាប់ការងារចិញ្ចឹមទារក
- ក្នុងករណីដែលក្នុងពេលកំណត់ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យមនិយោជិកមានរយៈពេល សម្រាក់មុន និងក្រោយពេលសម្រាល ពេលរលូតកូន ឬ កូនស្លាប់ក្នុងផ្ទៃ និង ការសម្រាកចិញ្ចឹមទារក នោះត្រូវដករយៈពេលនោះនិង ប្រាក់ឈ្នួល ដែលបានផ្តល់ឲ្យកំឡុងពេលនោះចេញពីរយៈ និង ចំនួនទឹកប្រាក់សរុបដែលជាបទដ្ឋានក្នុងការគណនាកំណត់ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យមចេញ (「អនុក្រិតនៃច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 2 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1 ចំណុច3 •ចំណុច5)។
- សម្រាប់និយោជិកដែលបានកាត់បន្ថយរៈពេលធ្វើការក្នុងកំឡុងពេលមើលទារក ហើយបាន គណនាកំណត់ប្រាក់ឈ្នូលមធ្យមអនុលោមតាម 「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 2 ចំណុច6 នោះត្រូវ កាត់រយៈពេលកាត់បន្ថយក្នុងកំឡុងពេលមើលទារកចេញពីរយៈពេលគណនាកំណត់ប្រាក់ ឈ្នួលមធ្យម (「ច្បាប់ស្តីពីការផ្តល់ការងារស្មើភាពដល់ស្ត្រី និង បុរស និង គាំពារសហត្ថិភាពនៃការងារ និង គ្រួសារ」 មាត្រា 19(3) កថាខ័ណ្ឌលេខ 4)។
ករណីពាក់ព័ន្ធនឹងការគណនាកំណត់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ
ករណីដែលប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំត្រូវបានដាក់បញ្ចូលក្នុងប្រាក់ឈ្នួល
សាលក្រមពាក់ព័ន្ធទី 1 – ករណីដែលមិនទទួលស្គាល់ប្រាក់បំណាច់បូកបញ្ចូលក្នុងប្រាក់ឈ្នួល
ការសន្យាផ្តល់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំជាមួយនឹងប្រាក់ខែ ឬ ប្រាក់ប្រចាំថ្ងៃរបស់និយោជក និង និយោ ជិកត្រូវចាត់ទុកជាអាសារបង់ ព្រោះបានល្មើសច្បាប់បង្ខំអនុវត្ត។ ដូចនេះ ប្រសិនបើនិយោជក ផ្តល់ប្រាក់ដល់និយោជិកជាប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ ដោយគ្មានអំណះអំណានផ្លូវច្បាប់ នោះនិយោជន នឹងត្រូវខាតបង់ទឹកចំនួនទឹកប្រាក់នោះ ផ្ទុយទៅវិញ និយោជិកនឹងទទួលបានផលចំណេញនូវ ចំនួនទឹកប្រាក់នោះដូចគ្នា។ ដូចនេះហើយ និយោជិកត្រូវផ្តល់ប្រាក់ដែលបានទទួលជាប្រាក់បំ ណាច់ឆ្នាំនោះដល់និយោជកវិ្ ព្រោះវាប្រាក់ចំណេញអយុត្តិធម៌។ (តុលាការកំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 2010. 5. 20. សាលក្រមឯកភាពចៅក្រមទាំងអស់ លេខ 2007 da 90760)។
សាលក្រមពាក់ព័ន្ធទី2 – ករណីដែលទទួលស្គាល់ប្រាក់បំណាច់បូកបញ្ចូលក្នុងប្រាក់ឈ្នួល
នៅក្នុងប្រាក់ឈ្នួល មិនត្រឹមតែមានការព្រមព្រៀងគ្នាក្នុងគោលបំណងមិនផ្តល់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ ដាច់ដោយឡែកនៅពេលឈប់ធ្វើការងារ ដោយបូកបញ្ចូលប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំនោះក្នុងប្រាក់ខែ ឬ ប្រាក់ប្រចាំថ្ងៃរវាងនិយោជក និង និយោជិកទេ ហើយចំនួនទឹកប្រាក់នៃប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំដែលបាន បែងចែកដាច់ដោយឡែកពីប្រាក់ឈ្នួលមានលក្ខណៈកំណត់ពិសេស ហើយនៅពេលពិចារណា លើចំនួនទឹកប្រាក់ក្រៅពីប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ ឃើញថា ខ្លឹមសារនៃកិច្ចសន្យាការងារ មានកំណត់នូវ ការបំបែកប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំដោយយោងតាមកិច្ចសន្យាការងារ ឬ ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ ហើយ មិនបាននាំមកនូវផលខាងបង់ដល់និយោជិក។ ដោយហេតុនេះហើយ ចំណុចនេះអាចអនុវត្តបាន ចំពោះតែករណីសន្យាថានឹងផ្តក់ចំនួនទឹកប្រាក់តាមកំណត់ជាប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំបន្ថែមទៀតដាច់ ដោយឡែកពីប្រាក់ឈ្នួល។ ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីដែលសេចក្តីសន្យារវាងនិយោជក និង និយោជិក បានធ្វើឡើងគ្រាន់តែជារូបភាពនៃកិច្ចសន្យាបំបែកប្រាក់បំណាច់ឲឆ្នាំដើម្បីមិនចង់ផ្តល់ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ នោះករណីនេះមិនអាចអនុវត្តបានឡើយ (តុលាការកំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 2012. 12. 13. សាលក្រមលេខ 2012 da 77006 )។
ករណីដែលរយៈពេលសម្រាកការងារត្រូវបានបូកបញ្ចូលក្នុងរយៈពេលគណនាកំណត់ប្រាក់បំ ណាច់ឆ្នាំ
- ក្នុងករណីដែលមានរយៈពេលណាមួយដូចខាងក្រោម កើតឡើងក្នុងកំឡុងពេលគណនា ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម នោះរយៈពេល និង ប្រាក់ឈ្នួលដែលបានបើកឲ្យក្នុងកំឡុងពេលនោះ ត្រូវ ដាក់ចូលទៅក្នុងរយៈពេល និង ចំនួនទឹកប្រាក់សរុបនៃប្រាក់ឈ្នួលដែលជាបទដ្ឋានគណនា កំណត់ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម (「អនុក្រិតនៃច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 2 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1)។
|
រយៈពេលដែលមិនរាប់បញ្ចូលក្នុងការគណនាប្រាក់ឈ្នួលជាមធ្យម
|
|
▪ពលករដែលហ្វឹកហាត់ការងារក្រោយពេលចុះកិច្ចសន្យាការងារគឺ គិតយករយៈពេល3ខែ គិតចាប់ពីថ្ងៃហ្វឹកហាត់ការងារ ▪ រយៈពេលសម្រាកការងារដោយកសារមូលហេតុទំនួលខុសត្រូវរបស់និយោជក ▪ រយៈពេលសម្រាក់មុន និង ក្រោយពេលសម្រាល ពេលរលូតកូនឬ កូនស្លាប់ក្នុងផ្ទៃ ▪ រយៈពេលសម្រាកការងារដើម្បីមើលថែព្យាបាលរបួស ឬ ជំងឺដែលកើតឡើងក្នុងការងារ ▪ រយៈពេលឈប់សម្រាក់ចិញ្ចឹមទារក ▪ រយៈពេលតវ៉ាដូចជាការឈប់ធ្វើការងារ បន្ថយល្បឿនការងារ ឬ ការក្រុមហ៊ុនជាដើម ▪ រយៈពេលសម្រាក និង មិនអាចបំពេញការងារបានដោយសោរអនុវត្តកាតព្វកិច្ចយោធា (លើកលែងករណីដែលបានទទួលប្រាក់ឈ្នួលចេញ) ▪ រយៈពេលសម្រាកការងារផ្សេងៗដែលបានទទួលការអនុញ្ញាតិពីនិយោជក ដោយមូលហេតុ របួស ជំងឺ ឬ មូលហេតុផ្សេងៗក្រៅការងារ
|
- ក្នុងករណីដែលរយៈពេលសម្រាកការងារមានចំនួនលើសពី 3ខែ រហូតលែងមានរយៈពេលបទដ្ឋានដើម្បីគណនាកំណត់ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម នោះត្រូវកំណត់យកថ្ងៃទីមួយនៃការសម្រាក ការងារដែលជាថ្ងៃនាំឲ្យមានមូលហេតុនៃការគណនាកំណត់ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម គិត3ខែថយ ក្រោយដើម្បីកំណត់ប្រាក់ឈ្នួលមធ្យម (ក្រសួងមុខរបរ និង ការងារ, 『ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក កម្រងសំនួរចំលើយ』, សូមមើលទំព័រទី 13)។