និយោជិកក្នុង「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」
និយោជិក
- “និយោជិក” គឺសំដៅលើបុគ្គលដែលធ្វើមុខរបរ ឬ ធ្វើការនៅកន្លែងការងារក្នុងគោលបំណងស្វែងរកប្រាក់ឈ្នួល ដោយពុំមានបែងចែកប្រភេទនៃការងារឡើយ (「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」 មាត្រា 2 លេខ1 និង 「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 2 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1 ចំណុច1)។
សាលក្រមពាក់ព័ន្ធទី 1 – ស្តង់ដាវាយតំលៃអំពីនិយោជិកតាម「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」
នៅក្នុង「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」ការកំណត់ភាពជានិយោជិកគឺត្រូវអាស្រ័យទៅលើទំនាក់ទំនងពលកម្មជាក់ ស្តែងដែលអ្នកផ្តល់ការងារផ្តល់ឲ្យ ដោយមានទំនាក់ពឹងពាក់អាស្រ័យជាមួយនឹងនិយោជក ក្នុងគោលបំណងស្វែងរកប្រាក់ឈ្នួល ជាជាងការវិនិច្ឆ័យលើ ប្រភេទនៃកិច្ចសន្យាថាតើជាការងារជាប់កិច្ចសន្យា ឬ ជាប្រភេទនៃកិច្ចសន្យាផ្ទេរសិទ្ធ (តុលាការ កំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 2017. 1. 25. , សាលក្រម លេខ 2015 da 59146)។
សាលក្រមពាក់ព័ន្ធទី 2 – គ្រូបង្រៀននៅសាលាកាត់សក់ មិនបានទទួលការបញ្ជា ឬ ការត្រួត ពិនិតលំអិតជាក់ស្តែង ឬ ដាច់ដោយឡែកពីនិយោជកឡើយ ហើយបានបង់ពន្ធប្រាក់ចំណូល មុខរបរ ដែលមិនមែនជាពន្ធប្រាក់ចំណូលពលកម្មឡើយ មិនតែប៉ុណ្ណោះ មិនបានចុះបញ្ជីក្នុង ការធានារ៉ាប់រងធំៗទាំង4ផងដែរ
ប្រាក់ឈ្នូលមូលដ្ឋាន ត្រូវបានផ្តល់ឲ្យទៅតាមសមាមាត្រានៃម៉ោងបង្រៀនរបស់គ្រូម្នាក់ៗ ប៉ុន្តែ មុខវិជ្ជា និង ម៉ោងបង្រៀនមិនទៀតទាត់ច្បាស់លាស់ឡើយ។ ប្រសិនបើមុខវិជ្ជាណាគ្មានសិស្ស គឺត្រូវបិទថ្នាក់ នោះប្រាក់ខែសម្រាប់គ្រូក៏មិនត្រូវបង់ឲ្យឡើយ មិនតែប៉ុណ្ណោះពន្ធនៃប្រាក់ចំណូលដែលខ្លួនទទួលបាន មិនមែនជាពន្ធប្រាក់ចំណូលពលកម្មទេ តែជាពន្ធលើប្រាក់ចំណូល មុខរបរ។ ក្នុងស្ថានភាព ដែលបានទទួលកំរៃឈ្នួលដោយបង់ពន្ធជាពន្ធប្រាក់ចំណូលមុខរបរ និង ពន្ធប្រជាពលរដ្ឋ ដែលមិនមែនជាពន្ធលើប្រាក់ចំណូលពលកម្ម, ក្នុងស្ថានភាពដែលកន្លែងការងារ មិនបានចុះឈ្មោះជានិយោជិកកន្លែងការងារក្នុងសេវាកម្មធានារ៉ាប់រងធំៗទាំង4 ដែលមានដូចជា ការធានារ៉ាប់រងសុខភាព ប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំប្រជាពលរដ្ឋ ការធានារ៉ាប់រងការងារ និង ការធានារ៉ាប់ រងគ្រោះថ្នាក់ឧស្សាហកម្មជាដើម, ក្នុងស្ថានភាពដែលបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងទាំងអស់ដូចជា បទបញ្ជា ផ្ទៃក្នុងការងារ បទបញ្ញត្តិសេវាកម្ម និង បទបញ្ញតិធនធានមនុស្សមិនបានចែងអំពីទោសពិន័យ ចំពោះគ្រួបង្រៀន ដោយសារសព្វថ្ងៃ និយោជិកដែលធ្វើការគិតជាម៉ោងមានការកើនឡើងខ្លាំង ឬ វាគ្រាន់តែជាការដែលនិយោជកបានកំណត់ដោយចេទនាផ្ទាល់ក្នុងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដោយសារ សិទ្ធិឋានៈរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ម្យ៉ាងទៀត គ្រូបង្រៀន គ្រាន់តែមិនបានទទួលការបង្អុលបង្ហាញ ឬ ការត្រួតពិនិត្យលំអិត ឬ ជាឯកត្តបុគ្គលពីខ្លឹមសារ ឬ របៀបនៃការបង្រៀនពីនិយោជកប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ មិនអាចនិយាយបានថា ពួកគេមិនមែនជានិយោជិកបានឡើយ។ ដោយហេតុនេះ យោងតាមស្ថានភាពទាំងអស់ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើតែម្យ៉ាង គឺមិនអាចបដិសេធភាពជានិយោជិករបស់គ្រូបង្រៀនកាត់សក់នោះបានឡើយ (តុលាការកំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 2007. 9. 7., សាលក្រម លេខ 2006 do 777)។
- 「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」ត្រូវបានអនុវត្តន៍ចាប់ពីថ្ងៃទី 1 ខែធ្នូ ឆ្នាំ2010 ទោះកន្លែងការងារនោះមាននិយោជិកក្រោម 4នាក់ក៏ដោយ ដូច្នេះហើយនិយោជិកត្រូវបើក ប្រាក់សោធនចូលនិវត្ត ដូចខាងក្រោម (「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」 អនុក្រិត(ច្បាប់គតិយុត្តិ លេខ10967, 2011. 7. 25.) មាត្រា 8)។
· ប្រាក់សោធនចូលនិវត្តមុនថ្ងៃទី 30 ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ2010: គ្មានកាតព្វកិច្ចបង់ប្រាក់សោធនចូលនិវត្តទេ
· ប្រាក់សោធនចូលនិវត្តចាប់ពីថ្ងៃទី1 ខែធ្នូ ឆ្នាំ 2010 ដល់ថ្ងៃទី 31 ខែធ្នូ ឆ្នាំ2012: 50%
· ប្រាក់សោធនចូលនិវត្តក្រោយថ្ងៃទី1 ខែមករា ឆ្នាំ2013: ទឹកប្រាក់ទាំងអស់
ករណីដែលមិនត្រូវបានទទួលស្គាល់ភាពជានិយោជិក
កន្លែងការងារដែលមានតែញាតិសន្តានរស់នៅជាមួយគ្នា ឬ អ្នកធ្វើការងារផ្ទះ
- មុខរបរ ឬ កន្លែងការងារដែលផ្តល់ការងារចំពោះតែញាតិសន្តានរស់នៅជាមួយគ្នា ឬ ការផ្តល់ការងារដល់អ្នកធ្វើការងារផ្ទះ នោះមិនត្រូវចាត់ទុកជានិយោជិកឡើយ (「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 11 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1 កថាលក្ខខ័ណ្ឌ, 「ច្បាប់ស្តីពីការធានាប្រាក់សោធនចូលនិវត្តនិយោជិក」 មាត្រា 3 កថាលក្ខខ័ណ្ឌ និង 「ច្បាប់ស្តីពីការការនិយោជិកធ្វើការគិតម៉ោង និង រយៈពេលខ្លី」 មាត្រា 3 កថាខ័ណ្ឌលេខ 1កថាលក្ខខ័ណ្ឌ)។
ករណីដែលមិនត្រូវបានទទួលស្គាល់ពីទំនាក់ទងឋានៈ
សាលក្រមពាក់ព័ន្ធទី 1 – ការបដិសេធនិយោជិកភាពរបស់អ្នកគ្រប់គ្រងការធានារ៉ាប់រងប្រៃសណីយ៍
នៅក្នុងករណីរបស់ ភាគី “ក” ជាដើមដែលបានឈប់ធ្វើការបន្ទាប់ពីបំពេញការងារជាអ្នកគ្រប់គ្រងការ ធានារ៉ាប់រងនៅក្នុងប្រៃសណីយ៍ រួចស្វែងរកការផ្តល់ប្រាក់ដូចជាប្រាក់បំណាច់ឆ្នាំ គឺមានការពិ បាកក្នុង ការទទួលស្គាល់ថាបានផ្តល់ការងារក្នុងគោលបំណងរកប្រាក់ឈ្នួលក្នុងទំនាក់ទង ឋានៈនៅក្នុង ប្រៃសណីយ៍របស់អ្នកគ្រប់គ្រងការធានារ៉ាប់រងណាស់ដោយសារគាត់បានធ្វើ ការងារជាអ្នកកណ្តាលក្នុងការចុះ កិច្ចសន្យាធានារ៉ាប់រងដែលផ្តល់ដោយប្រៃសណី ការគ្រប់គ្រងអតិថិជន ការទទួលប្រាក់ធានារ៉ាប់រង ជាដើម ដោយបានចុះកិច្ចសន្យាទទួលការងារជាមួយប្រៃសណីយ៍ ដោយទទួលប្រាក់បន្ថែម និង ប្រាក់កំរៃទៅតាមសេចក្តីណែនាំប្រតិបត្តិការរបស់អ្នកគ្រប់គ្រង ការធានារ៉ាប់រងប្រៃសណីយ៍។ ដោយហេតុផលទាំងនេះហើយ ទើប ភាគី “ក” មិនមែនជានិយោជិកដូចមានចែងក្នុង「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 ឡើយ (តុលាការកំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 2013. 6. 27. សាលក្រមលេខ, 2011 da 44276)។
សាលក្រមពាក់ព័ន្ធទី 2 – ការបដិសេធនិយោជិកភាពរបស់អ្នកកាន់ប្រដាប់លេងវាយកូនហ្គោល ឲ្យគេ
អ្នកកាន់ប្រដាប់លេងវាយកូនហ្គោលឲ្យគេដែលធ្វើការនៅក្នុងទីលានវាយកូនហ្គោល ① មិនបានចុះកិច្ចសន្យាផ្តល់ការងារដូចកិច្ចសន្យាការងារ ឬ ការផ្តល់ការងារជាមួយនឹងអ្នកប្រតិ បត្តិការគ្រឿងបរិក្ឋាទីលានវាយកូនហ្គោលទេ ② តាមពិតការងារជំនួយការប្រកួតនេះ មិនមែន ជាការងារដែលខាងទីលានវាយកូនហ្គោលត្រូវផ្តល់ឲ្យភ្ញៀវទាំងអស់នោះទេ ដូច្នេះហើយការងារ កាន់ប្រដាប់លេងវាយកូនហ្គោលឲ្យគេ មិនមែនជាកិច្ចការដែលសំខាន់មិនអាចអត់បាននៅក្នុង ប្រតិបត្តិការគ្រឿបរិក្ខាទីលានវាយកូនហ្គោលទេ ③ អ្នកកាន់ប្រដាប់លេងវាយកូនហ្គោលឲ្យគេ បានទទួលកំរៃសេវាកម្មបំរើពីអតិថិជន តែមិនបានទទួលប្រាក់កំរៃណាផ្សេងពីអ្នកប្រតិបត្តិការ ទីលានវាយកូនហ្គោលឡើយ ④ នៅក្នុងផ្តល់សេវាកម្មក្នុងទីលានវាយកូនហ្គោល បានកំណត់ ពីចំនួនលើកនៃការផ្តល់សេវាកម្មពិតមែន តែមិនបានកំណត់ម៉ោងនៃធ្វើពលកម្មឡើយ ដូច្នេះ ហើយ ប្រសិនបើសាមីខ្លួនបញ្ចប់ផ្នែករបស់ខ្លួននោះអាចចេញពីកន្លែងការងារបាន ⑤ ទោះបីជា ចំនួនលើកមិនអាចផ្តល់ឲ្យគ្រប់ដូចអ្វីដែលបានកំណត់ដោយសារភ្ញៀវប្រើប្រាស់មានការថយចុះ ក៏ដោយ ក៏មិនមែនជាទំនួលខុសត្រូវរបស់សាមីខ្លួន ហើយអ្នកប្រតិបត្តិគ្រឿងបរិក្ខាក្នុងទីលាន វាយកូនហ្គោលក៏មិនបានផ្តល់ជាប្រាក់ដល់អ្នកកាន់ប្រដាប់លេងវាយកូនហ្គោលឲ្យគេដែរ ព្រម ទាំងមិនបានផ្តល់កំរៃសម្រាប់ការសម្រាកឡើយ ⑥ មិនបានទទួលការណែនំា ឬ ត្រួតពិនិត្យលំ អិតដោយផ្ទាល់ពីអ្នកប្រតិបត្តិគ្រឿងបរិក្ខាក្នុងទីលាន វាយកូនហ្គោល ទាក់ទងនឹងការអនុវត្តការ ងារចំពោះភ្ញៀវអតិថិជន ⑦ មិនបានបង់ពន្ធប្រាក់ចំណូលពលកម្ម, ⑧ ទោះបីជាមានភាពខ្ចិល ច្រអូសក្នុងការអនុវត្តការងារជំនួយការប្រកួតសម្រាប់ភ្ញៀវអតិថិជនក៏ដោយ នោះគឺគ្រាន់តែត្រូវ បានគេដាក់ឲ្យធ្វើនៅលំដាប់លំដោយចុងក្រោយក្នុងការផ្តល់សេវាកម្ម ប៉ុន្តែអ្នកប្រតិបត្តិគ្រឿងបរិក្ខាក្នុងទីលានវាយកូនហ្គោលមិនអាចចោតប្រកាន់ថាល្មើសនឹងសណ្តាប់ធ្នាប់សេវាកម្មរបស់ ក្រុមហ៊ុន ឬ ដាក់ទោសពិន័យឡើយ។ ដោយយោងតាមស្ថានភាពសរុបរួមទាំងអស់នេះ គឺ មិនអាចចាត់ទុកថាជានិយោជិកដែលយោងតាម「ច្បាប់ស្តីពីបទដ្ឋានការងារ」 មាត្រា 14 ស្ថិតក្នុងទំនាក់ទំនង ឋានៈជាមួយអ្នកប្រតិបត្តិគ្រឿងបរិក្ខាក្នុងទីលានវាយកូនហ្គោលដើម្បីប្រាក់ចំណូលបានឡើយ (តុលាការកំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 2014. 2. 13. សាលក្រមលេខ 2011 da 78804 និង តុលាការកំពូល ប្រកាសថ្ងៃទី 1996. 7. 30. សាលក្រមលេខ 95 nu 13432)។