ความล้มเหลวในการชำระหนี้
ความล้มเหลวในการชำระหนี้- หากลูกหนี้ไม่สามารถชำระหนี้ตามกำหนดเวลาชำระหนี้ เจ้าหนี้อาจเรียกร้องค่าเสียหายนอกเหนือจากจำนวนเงินต้น (เช่น เงินต้นของเงินกู้ยืมและดอกเบี้ยที่ตกลงกัน) อย่างไรก็ตาม หากความล้มเหลวดังกล่าวไม่ได้เกิดจากเจตนาหรือความประมาทเลินเล่อของลูกหนี้ เจ้าหนี้ไม่อาจเรียกร้องค่าเสียหายได้ (มาตรา 390 แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง)
· “เจตนา” หมายถึง สภาวะของจิตใจของบุคคลที่รู้ว่าการกระทำหรือการละเลยไม่กระทำการของตนจะทำให้เกิดความเสียหายหรือสูญเสีย แต่จงใจให้ผู้อื่นได้รับความเสียหายหรือสูญเสียนั้น หรือเพิกเฉยต่อผลการกระทำดังกล่าว
· “การประมาทเลินเล่อ” หมายถึง สภาวะของจิตใจของบุคคลที่ไม่ได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรซึ่งปุถุชนพึงกระทำ การประมาทเลินเล่อจะเกิดขึ้นต่อเมื่อบุคคลอื่นได้รับความเสียหายอันเป็นผลมาจากการขาดความระมัดระวังดังกล่าว
ขอบเขตของการเรียกร้องให้ชำระหนี้เงินกู้
ในกรณีที่มีข้อตกลงเกี่ยวกับค่าเสียหายกรณีปฏิบัติผิดสัญญา เจ้าหนี้อาจเรียกร้องค่าเสียหายกรณีปฏิบัติผิดสัญญานั้น
- หากได้ตกลงค่าเสียหายกรณีปฏิบัติผิดสัญญาระหว่างคู่สัญญาทั้งสองฝ่ายขณะที่จัดทำตั๋วสัญญาใช้เงิน เจ้าหนี้โดยไม่ต้องพิสูจน์จำนวนความเสียหาย อาจเรียกร้องค่าเสียหายกรณีปฏิบัติผิดสัญญาซึ่งลูกหนี้ไม่สามารถปฏิบัติตามภาระหนี้ของตนได้ (มาตรา 398-(1) แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง)
· หากจำนวนค่าเสียหายที่คู่สัญญาตกลงกันมากเกินควร ศาลอาจลดจำนวนนั้นให้พอสมควรและเหมาะสมขึ้น (มาตรา 398-(2) แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง)
กรณีที่ไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับค่าเสียหายกรณีปฏิบัติผิดสัญญา เจ้าหนี้อาจเรียกร้องค่าเสียหายตามอัตราดอกเบี้ยตามกฎหมาย
- ในกรณีที่ไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับค่าเสียหายกรณีปฏิบัติผิดสัญญา เจ้าหนี้อาจเรียกร้องค่าเสียหายตามอัตราดอกเบี้ยตามกฎหมายที่ร้อยละห้า (5%) ต่อปี (หรือร้อยละหก (6%) ต่อปี ในกรณีที่เป็นธุรกรรมเชิงพาณิชย์) (มาตรา 397-(1) แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง; มาตรา 379 แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง; มาตรา 54 แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายพาณิชย์)
· อย่างไรก็ตาม หากดอกเบี้ยใดๆ ที่ตกลงกันล่วงหน้าไม่เกินร้อยละยี่สิบ (20%) ต่อปีซึ่งเป็นดอกเบี้ยสูงสุดที่เรียกเก็บได้ภายใต้รัฐบัญญัติกำหนดอัตราดอกเบี้ยให้นำดอกเบี้ยดังกล่าวมาปรับใช้ (มาตรา 397-(1) แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง; มาตรา2-(1) แห่งรัฐบัญญัติกำหนดอัตราดอกเบี้ย; “ระเบียบว่าด้วยอัตราดอกเบี้ยสูงสุด”ตามมาตรา 2-(1) แห่งรัฐบัญญัติกำหนดอัตราดอกเบี้ย)
- ในกรณีที่เกี่ยวกับค่าเสียหายที่เกิดจากการไม่ชำระหนี้ เจ้าหนี้ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ความเสียหายในขณะที่ลูกหนี้ไม่อาจยกว่าตนไม่ได้กระทำการโดยประมาทมาอ้าง (มาตรา 397-(2) แห่งรัฐบัญญัติกฎหมายแพ่ง)