THAI

- รัฐและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นได้ดำเนินการตามหัวข้อดังต่อไปนี้เพื่อจัดการโรคติดต่อ(「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 4 วรรค 2).

- รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขและสวัสดิการ ผู้อำนวยการกรมควบคุมโรคแห่งเกาหลี หรือผู้ว่าราชการจังหวัดปกครองตนเองพิเศษ นายกเทศมนตรีนครปกครองตนเองพิเศษ ผู้ว่าราชการเมือง·จังหวัดจะต้องเป็นผู้แต่งตั้งสถาบันการแพทย์ให้เป็นสถาบันควบคุมโรคติดต่อตาม 「พระราชบัญญัติการแพทย์」 มาตรา 3 วรรค2 ข้อ 3 หัวข้อ ก. และ ง. (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 36 วรรค1 และ 「พระราชบัญญัติการบังคับใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 28 วรรค1).

- ผู้ว่าราชการเมือง·จังหวัดสามารถกำหนดสถาบันควบคุมโรคติดต่อจากบรรดาโรคพยาบาลและโรงพยาบาลขนาดใหญ่ได้ตาม 「พระราชบัญญัติการแพทย์」 มาตรา 3 วรรค 2 ข้อ 3 หัวข้อ ก. และ ง. (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 36 วรรค 2 และ 「พระราชบัญญัติว่าด้วยกฎหมายการใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 28 วรรค 1).

- หัวหน้าของสถาบันการแพทย์ที่ได้รับการแต่งตั้งข้างต้น (ต่อไปนี้เรียกว่า “สถาบันควบคุมโรคติดต่อ”) จะต้องป้องกันโรคติดต่อ และติดตั้งสถานที่สำหรับรักษาผู้ป่วยโรคติดต่อ ฯลฯ (ต่อไปนี้เรียกว่า “สถานที่ควบคุมโรคติดต่อ”) โดยจะต้องติดตั้งห้องด้านหน้าเพื่อป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อและห้องความดันลบ ฯลฯ ที่มีห้องผู้ป่วยสำหรับคนเดียวตามมาตรฐานกำหนดไว้ใน「พระราชบัญญัติว่าด้วยกฎหมายการใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 31 (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 36 วรรค 3).

- ผู้ว่าราชการจังหวัดปกครองตนเองพิเศษ นายกเทศมนตรีนครปกครองตนเองพิเศษ ผู้ว่าราชการเมือง·จังหวัดจะต้องกำหนดสถานที่สำหรับการกักตัวของผู้ที่สงสัยว่าติดเชื้อโรคติดต่อเมื่อพบเจอหรือมีการแพร่เชื้อระบาดของโรคติดต่อ (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 39-3 วรรค 1).

- กรณีพบผู้ที่สงสัยว่าติดเชื้อโรคติดต่อจำนวนมาก หรือพบว่าเป็นหารยากที่จะคุมขังผู้ที่สงสัยว่าติดเชื้อโรคติดต่อทั้งหมดไว้ภายในสถานที่กักตัวของโรคติดต่อที่กำหนดไว้ตามข้างต้น ผู้อำนวยการกรมควบคุมโรคแห่งเกาหลี หรือผู้ว่าราชการจังหวัดปกครองตนเองพิเศษ นายกเทศมนตรีนครปกครองตนเองพิเศษ ผู้ว่าราชการเมือง·จังหวัดสามารถกำหนดสถานที่ที่ไม่ได้เป็นสถานที่กักตัวสำหรับผู้ที่สงสัยว่าติดเชื้อโรคติดต่อให้กลายมาเป็นสถานที่ใช้งานสำหรับการกักตัวของผู้ที่สงสัยว่าติดเชื้อโรคติดต่อได้ภายในระยะเวลาที่กำหนด (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 39-3 วรรค 2).

- มาตรฐานการติดตั้งสถานที่ควบคุมโรคติดต่อมีดังต่อไปนี้ (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 39 และ 「พระราชบัญญัติว่าด้วยกฎหมายการใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 31 วรรค 1 ข้อ 1).

- สถาบันการแพทย์ที่ไม่ใช่สถาบันควบคุมโรคติดต่อและต้องการจะติดตั้งสถานที่ควบคุมโรคติดต่อ จะต้องแนบเอกสารรายงานการติดตั้งสถานที่ควบคุมโรคติดต่อแบบไม่ได้กำหนด แนบเอกสารแผนการด้านธุรกิจและส่งให้แก่ผู้ว่าราชการจังหวัดปกครองตนเองพิเศษ นายกเทศมนตรีนครปกครองตนเองพิเศษ หรือนายกเทศมนตรีเมือง·นายอำเภอ·นายกเทศมนตรีเขต (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 ตอนต้นมาตรา 36 วรรค 5 และ 「พระราชบัญญัติว่าด้วยกฎหมายการใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 เอกสารแนบหมายเลข 20).

- กรณีพบผู้ป่วยติดเชื้อโรคติดต่อจำนวนมาก หรือพบว่าเป็นหารยากที่จะคุมขังผู้ป่วยติดเชื้อโรคติดต่อทั้งหมดไว้ภายในสถานที่กักตัวของโรคติดต่อที่กำหนดไว้ตามข้างต้น ผู้อำนวยการกรมควบคุมโรคแห่งเกาหลี ผู้ว่าราชการจังหวัดปกครองตนเองพิเศษ นายกเทศมนตรีนครปกครองตนเองพิเศษ ผู้ว่าราชการเมือง·จังหวัด หรือนายกเทศมนตรีเมือง·นายอำเภอ·นายกเทศมนตรีเขตจะต้องปฏิบัติตามมาตรการดังต่อไปนี้ (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 37 วรรค 1).

- รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขและสวัสดิการ ผู้อำนวยการกรมควบคุมโรคแห่งเกาหลี ผู้ว่าราชการจังหวัดปกครองตนเองพิเศษ นายกเทศมนตรีนครปกครองตนเองพิเศษ ผู้ว่าราชการเมือง·จังหวัด และนายกเทศมนตรีเมือง·นายอำเภอ·นายกเทศมนตรีเขตจะต้องประเมินสถานที่ควบคุมโรคติดต่อในระยะเวลาตามกำหนด และสามารถสะท้อนผลลัพธ์นั้นในการควบคุมและสนับสนุน ฯลฯ (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」ตอนต้นมาตรา 39-2).

- วิธีการประเมิน ขั้นตอน ช่วงเวลาและเนื้อหาของการควบคุมและสนับสนุนกำหนดตาม「พระราชบัญญัติว่าด้วยกฎหมายการใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 31(2) (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 ตอนท้ายมาตรา 39-2).

- เมื่อเกิดการขึ้นราคาอย่างรวดเร็วหรือการขาดตลาดของสินค้าดังต่อไปนี้ (ต่อไปนี้เรียกว่า “ผลิตภัณฑ์นอกเหนือจากยา”) จนส่งผลกระทบต่อสุขภาพของประชาชน จากบรรดาสิ่งของทางการแพทย์และป้องกันที่จำเป็นในการป้องกัน กักกัน และรักษาเนื่องจากการแพร่เชื้อของโรคติดต่อระดับ 1 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขและสวัสดิการสามารถสั่งห้ามส่งออกหรือขนส่งผลิตภัณฑ์ยาต่างประเทศ ฯลฯ ได้ (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 40-3 วรรค 1 และ 「พระราชบัญญัติว่าด้วยกฎหมายการใช้การป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 31-4).

- รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขและสวัสดิการจะต้องปรึกษาร่วมกับผู้อำนวยการองค์การการปกครองก่อน จากนั้นจะต้องกำหนดระยะเวลาการห้ามและประกาศล่วงหน้าของระยะเวลาการห้าม (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 40-3 วรรค 2).

- บุคคลที่ฝ่าฝืน「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 40-3 วรรค 1 โดยยังส่งออกหรือขนส่งสิ่งของทางการแพทย์และกักกันโรคไปต่างประเทศ จะได้รับโทษจำคุกไม่เกิน 5 ปีหรือปรับไม่เกิน 50 ล้านวอน (「พระราชบัญญัติการป้องกันและจัดการโรคติดต่อ」 มาตรา 77).