ค่าทดแทนในการละเมิด 
ความรับผิดในการละเมิดจากการสูญหายหรือเสียหายของทรัพย์สินของลูกค้า
- ยกเว้นในกรณีที่ผู้ประกอบกิจการร้านดูแลผิวสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขา/เธอไม่ได้ประมาทเลินเล่อในการดูแลทรัพย์สินซึ่งแขกของเขา/เธอฝากไว้กับเขา/เธอหรือกับลูกจ้างของเขา/เธอ ผู้ประกอบกิจการนั้นต้องรับผิดในการละเมิด ต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนความเสียหายจากการสูญหายหรือเสียหายของทรัพย์สินของลูกค้าที่เขา/เธอรับฝากไว้ (พระราชบัญญัติกฎหมายพาณิชย์ มาตรา 152 (1))
※ “ผู้ประกอบกิจการสถานบริการ” หมายถึงบุคคลที่ประกอบกิจการการซื้อขายสินค้าหรือบริการในโรงภาพยนต์ โรงแรม ร้านอาหาร หรือสถานที่ซึ่งเปิดให้บุคคลสาธารณะ (พระราชบัญญัติกฎหมายพาณิชย์ มาตรา 151)
- แม้ว่าผู้ประกอบกิจการร้านดูแลผิวจะไม่ได้เป็นผู้ครอบครองทรัพย์สินที่เขาหรือเธอได้รับจากลูกค้าก็ตาม หากทรัพย์นั้นซึ่งนำเข้ามาในร้านดูแลผิวถูกทำลายหรือทำให้เสียหายด้วยความประมาทเลินเล่อของผู้ประกอบกิจการหรือลูกจ้างของเขา/เธอ เขา/เธอต้องรับผิดในความเสียหายนั้น (พระราชบัญญัติกฎหมายพาณิชย์ มาตรา 152 (2))
- แม้ว่าผู้ประกอบกิจการร้านดูแลผิวจะปฏิเสธความรับผิดโดยแจ้งว่าเขา/เธอไม่ต้องรับความผิดจากละเมิดซึ่งเกิดความเสียหายกับทรัพย์สินของลูกค้าก็ตาม เขา/เธอก็ยังคงต้องรับผิดต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนในความเสียหายอยู่ดี (พระราชบัญญัติกฎหมายพาณิชย์ มาตรา 152 (3))
ความรับผิดในการสูญหายของสิ่งมีค่า
- สำหรับเงิน ตราสารหนี้ และสิ่งมีค่าอื่น ๆ นั้น ผู้ประกอบกิจการเพื่อความบันเทิงสาธารณะไม่ต้องรับผิดในความเสียหายที่เกิดการการสูญหายหรือเสียหาย ยกเว้นว่าลูกค้าได้กำกับไว้แล้วว่าทรัพย์ที่เป็นสิ่งมีค่านั้นคืออะไรและมีมูลค่าเท่าไหร่ ขนาดทำการฝากทรัพย์นั้น (พระราชบัญญัติกฎหมายพาณิชย์ มาตรา 153)
การระงับข้อพิพาท
กฎเกณฑ์การระงับข้อพิพาท
- ถ้าเกิดข้อพิพาทดังต่อไปนี้ระหว่างผู้ประกอบกิจการร้านดูแลผิวและลูกค้า ให้ข้อพิพาทเหล่านั้นทำการระงับตามมาตรการในกฎเกณฑ์ดังต่อไปนี้ [พระราชบัญญัติโครงร่างงานสำหรับผู้บริโภค มาตรา 16 (2) พระราชกฤษฎีกาบังคับพระราชบัญญัติโครงร่างงานสำหรับผู้บริโภค มาตรา 8 (3) และกฎเกณฑ์การระงับข้อพิพาทผู้บริโภค มาตรา 3 อนุวรรค 17 ตารางที่ 2]
|
ประเภทของข้อพิพาท
|
กฎเกณฑ์การระงับ
|
หมายเหตุ
|
|
เมื่อบริการที่มีในร้านแตกต่างจากที่ระบุในสัญญา
|
▪ การยกเลิกสัญญา (การคืนเงินนั้นคำนวณโดยหักจำนวนเงินต่อวันที่ได้ใช้งานจนถึงวันที่ยกเลิกสัญญา)
|
วันที่ใช้งานที่เข้าเกณฑ์ = จำนวนทั้งหมด x (วันที่ใช้จริง/วันที่ใช้ได้ตามสัญญา)
|
|
เมื่อเกิดความเสียหายทางกายภาพ
|
▪ ผู้ประกอบกิจการมีความรับผิดชอบแก้ไขให้สิ่งที่เสียหายฟื้นคืนสู่สภาพปรกติ (ผู้ประกอบกิจการเป็นผู้จ่ายค่ารักษา) และถ้าการฟื้นคืนนั้นไม่สามารถทำได้ ต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนในความเสียหาย
|
|
|
เมื่อยกเลิกสัญญาด้วยสาเหตุที่ผู้ประกอบกิจการต้องรับผิด
|
▪ ก่อนวันที่เริ่มต้นกิจการ: จ่ายเงินที่ชำระงวดแรกทั้งหมดและร้อยละ 10 ของค่าบริการทั้งหมดเป็นค่าสินไหมทดแทน
|
▪ ค่าบริการทั้งหมดหมายถึงจำนวนทั้งหมดที่ผู้ใช้มีหน้าที่ต้องจ่ายให้กับผู้ประกอบกิจการเมื่อสัญญาสำเร็จ รวมถึงค่าใช้จ่ายเช่นเงินที่ชำระงวดแรกและเงินที่ชำระรายเดือน แต่ไม่รวมถึงเงินมัดจำ ▪ ถ้าสัญญานั้นทำขึ้นโดยระบุการบริการหลายชนิด การจ่ายเงินคืนนั้นให้กระทำหลังหักค่าใช้จ่ายจากงานบริการที่ได้ทำไปแล้ว
|
|
▪ หลังจากวันที่เริ่มต้นกิจการ: การจ่ายเงินคืนนั้นให้กระทำหลังหักค่าใช้จ่ายจากค่าบริการของวันที่ได้ใช้บริการแล้วจนถึงวันที่ยกเลิกสัญญา และให้จ่ายร้อยละ 10 ของค่าบริการทั้งหมดเป็นค่าสินไหมทดแทน
|
|
เมื่อยกเลิกสัญญาด้วยสาเหตุความรับผิดของลูกค้า
|
▪ ก่อนวันที่เริ่มต้นกิจการ: ลูกค้ามีหน้าที่ต้องชำระร้อยละ 10 ของค่าบริการทั้งหมด ▪ หลังจากวันที่เริ่มต้นกิจการ: ลูกค้าต้องจ่ายค่าใช้บริการในแต่ละวันที่ได้รับบริการ จนวันที่ยกเลิกสัญญา และร้อยละ 10 ของค่าบริการทั้งหมด
|
ถ้าลูกค้าได้จ่ายเงินแล้วก่อนการยกเลิกสัญญา ผู้ประกอบกิจการจะต้องคืนเงินนั้น หลังหักค่าใช้จ่ายที่ลูกค้าติดค้างอยู่ออกจากเงินที่จ่ายมาแล้ว
|